Mediumschap is nieuw en oud voor mij. Dat klinkt misschien gek. Ik zal proberen het uit te leggen. Ik ben ongeveer twintig jaar terug in aanraking gekomen met de mogelijkheid om je spiritueel te ontwikkelen. Samen met mijn nicht Berry ging ik oefenen aan de keukentafel. Zij was de eerste die al meerdere malen tegen me had gezegd dat ik al wel heel veel dingen voelde en van te voren wist. Vaak wuifde ik dat weg. Ik snapte het ook niet zo goed. Maar goed, daar aan die keukentafel is wel een zaadje gepland. Later pas begreep ik dat het voor mij eigenlijk normaal was en dat ik dit als kind al kon. Alleen wist ik toen intuïtief dat ik er niet over moest praten. Ze vonden me anders vast gek. Ook was het misschien wel zo normaal voor mij dat ik dacht dat iedereen dat deed en heb ik het daarom nooit gezegd. Hoe dan ook als kind wist ik van te voren al als iemand zo gaan overlijden, kwamen de overleden personen vaak na hun dood nog langs om me een boodschap te geven en kreeg ik seintjes als ik echt ergens heen moest.
Ik moet zeggen dat ik dat niet altijd fijn vond en dan druk ik me nog zachtjes uit. Dat heeft gemaakt dat ik het een tijd lang heb weg gedrukt. Of ik was het me niet meer zo bewust. Ik ging me dus steeds meer ontwikkelen op spiritueel gebied. Voor mij begon de reis eerst met allerlei vormen van healing. Waarbij ik mezelf ook steeds meer ontwikkelde, steeds meer voelde wie ik werkelijk was. Toch bleef er steeds nog een stukje ontbreken. Dat bleef tot ik de opleidingen levensinitiaties, healing en bewustwording en mediumschap en bewustwording ging volgen bij het Levenscollege. Daar vielen ineens heel veel kwartjes. Ik word zo blij als ik met het mediumschap bezig ben. Eindelijk voelde ik weer meZelf en de verbinding met de Bron, God, Allah, het Licht, het Universum of welke naam je er aan geven wil. Het mediumschap staat voor mij nu dan ook voor Verbinding met de Bron, gidsen, engelen en overleden dierbaren. De begeleiding die ik ervaar van mijn spiritteam en de Liefde die ik voel, is niet in woorden te vatten. Het ontroert me nog altijd. Hoe heerlijk is het gevoel dat je er nooit alleen voor staat, dat er op je gepast wordt, dat ze klaar staan om je te helpen. Je hoeft het alleen maar te vragen. Ik voel weer de blijdschap van het leven, de zin van het leven. Hoe mooi is het als ik jou daar ook een handje mee mag helpen en we samen een stukje van het levenspad mogen lopen? Ik heb er zin in.